«Στοχευμένη κανονικότητα»
Μια τακτική που πρέπει να εκλείψει εάν θέλουμε ένα υγιές μέλλον στο ποδόσφαιρο
*Γράφει Μίλτος Ζιάκας, προπονητής ποδοσφαίρου UEFA A, BA Φυσικής Αγωγής, ΜSc Διοίκηση & Διαχείριση Έργων & Προγραμμάτων
Στο ποδόσφαιρο όλα δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Οι άνθρωποι που έχουν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου αρνούνται να έρθουν σε αντιπαράθεση με αυτούς που είναι γαντζωμένοι με αυτό που φανερά επικρατεί στο άθλημα, να τους αφήσουν πίσω και ν’ ακούσουν αυτό που απαιτεί η εξέλιξη και τα πετυχημένα μοντέλα προόδου και ανάπτυξης προηγμένων ποδοσφαιρικά χωρών.
Δυστυχώς ακολουθούν τους φαινομενικά επαγγελματίες του είδους, κολακεύονται, καθοδηγούνται και δεν αποφασίζουν να προπορευτούν. Αυτή η λιποταξία έχει οδηγήσει στην κυριαρχία ανθρώπων επιφανειακής γνώσης, όπου ακολουθούν τον εύκολο δρόμο της κριτικής που δεν κοστίζει κάτι, και δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη ικανότητα για να γίνονται αρεστοί.
Έτσι, παραμερίζονται άνθρωποι που θα πρέπει να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και να σκεφτούν καθαρά, οδηγώντας με αυτό τον τρόπο εδώ και χρόνια στην αδιαμφισβήτητη οπισθοδρόμηση του ίδιου του ποδοσφαίρου, αφού τα σύγχρονα εργαλεία διαχείρισης και παρακολούθησης για την στοχευμένη αποτελεσματικότητα που απαιτούν σήμερα οι ποδοσφαιρικοί οργανισμοί για την επιβίωσης τους, είναι ξένα προς αυτούς.
Το άθλημα δεν περνά μια κρίση, είναι στην χρεοκοπία και σε αυτού του είδους την κατάρρευση οδήγησαν συγκεκριμένες και με βραχύ ορίζοντα πολιτικές.
Στόχος των πολιτικών αυτών είναι να συγκαλύψουν την ανικανότητα ανθρώπων που δεν έχουν ουσιαστικά να δώσουν κάτι που να οδηγεί στην ανάπτυξη.
Αυτού του είδους οι πρακτικές οδήγησαν στις άδειες κερκίδες και στην αδιαφορία υγειών δυνάμεων να ασχοληθούν με το ποδόσφαιρο.
Οι Έλληνες φίλαθλοι ονειρεύονται και ζητούν ένα άλλο ποδόσφαιρο, το φωνάζει η μη παρουσία τους στα γήπεδα, αλλά αυτό για να αλλάξει θα πρέπει να ξεφύγουμε από αυτούς που βολεύονται, από αυτού του είδους λειτουργίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αρκετά κράτησε η «στοχευμένη κανονικότητα» από τους επαγγελματίες του είδους που αποκοιμίζει τον υγιή κόσμο του ποδοσφαίρου, τον βραχυκυκλώνει και οδηγεί στην τελμάτωση του αθλήματος.
Οι σημερινές περιστάσεις απαιτούν χαρίσματα που ξεφεύγουν από τον μέσο όρο.
Απαιτούν τόλμη και θάρρος, δημιουργικότητα και πίστη στους ικανούς.
Το ποδόσφαιρο πρέπει να ξαναποκτήσει την φιλοδοξία για την επιστροφή των φιλάθλων στα γήπεδα, να τους πείσει ότι ένα καλύτερο μέλλον για το άθλημα είναι εφικτό.
Οι ίδιοι οι φίλαθλοι θα πρέπει να αντισταθούν στην μετριότητα να πιστέψουν ότι η άμεση δράση, από ότι υγιές έμεινε μπορεί να συμβάλλει για να ξεφύγουμε από την πεποίθηση ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει προοπτική.
Μέλλον υπάρχει όταν οι υπεύθυνοι των ποδοσφαιρικών οργανισμών μείνουν μακριά από μικροπολιτικές, μικροσυμφέροντα και αποφασίσουν εάν πραγματικά θέλουν το καλό του ποδοσφαίρου να ξεμπλοκάρουν το άθλημα από τα γρανάζια αυτών που βολεύει η «κανονικότητα» με την βοήθεια των υγειών φιλάθλων και τότε όλα είναι δυνατά για ένα καλύτερο αύριο στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
