*Γράφει ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης Νικόδημος Αγαθονίκου
Με αισθήματα βαθειάς θλίψης και οδύνης, αλλά και με βέβαιη την ελπίδα της αναστάσεως, έχουμε προπέμψει στην αιωνιότητα, τον αγαπητό σε όλους μας πατέρα Ιωάννη Σαμαρά. Τον στύλο αυτό της υπομονής και της καρτερίας, τον ευόρκως υπηρετήσαντα το ιερό θυσιαστήριο, τον φιλότιμο και άοκνο εργάτη του Ευαγγελίου. Αυτόν που μέχρι και την τελευταία στιγμή νοιαζόταν περισσότερο για το πως θα εξυπηρετήσει τις λειτουργικές ανάγκες των ενοριτών του παρά για την υγεία του.
Ο μακαριστός, πλέον, πατήρ Ιωάννης Σαμαράς γεννήθηκε στο Μεταξοχώρι Αγιάς το έτος 1955. Aπό την νεανική του ηλικία αγάπησε τον Χριστό και την Εκκλησία Του και συνδέθηκε πνευματικά με τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος κυρό Ηλία. Κατόπιν δε δικής του παροτρύνσεως μετέβη στην πόλη των Αθηνών όπου ενεγράφη στην Μέση Νυχτερινή Ιερατική Σχολή, ενώ συγχρόνως εργαζόταν στο Νοσοκομείο του Ευαγγελισμού.
Στη συνέχεια, το έτος 1983, χειροτονήθηκε διάκονος από τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κυρό Χριστόδουλο και τοποθετήθηκε στον Ιερό Ναό Αγίων Αντωνίων Αγιάς με προϊστάμενο τον Αρχιερατικό Επίτροπο πατέρα Βασίλειο Μπρέσιακα από τον οποίο και διδάχθηκε πολλά. Την επόμενη χρονιά χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και για μικρό χρονικό διάστημα διορίστηκε εφημέριος στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Μελιβοίας και στη συνέχεια μετεφέρθη στο Μεταξοχώρι, στον τόπο της καταγωγής του, όπου για σχεδόν σαράντα συναπτά έτη διηκόνησε το Ιερό αυτό Θυσιαστήριο με περισσή αυταπάρνηση και ένθεο ζήλο. Μεταξύ των ετών 1992-93 προχειρίστηκε Πνευματικός και έλαβε το οφφίκιο του Οικονόμου από τον μακαριστό κυρό Χριστόδουλο. Τέλος, το 2020 ο νυν Μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος, εκτιμώντας το ήθος του και την εν γένει προσφορά του, τόσο στην Ενορία του Μεταξοχωρίου, όσο και στην ευρύτερη περιοχή της Αγιάς, την ημέρα της εορτής των Αγίων Αντωνίων του απενείμε το οφφίκιο του Πρωτοπρεσβυτέρου.
Όλα αυτά τα χρόνια ο παπα-Γιάννης, όπως τον αποκαλούσαμε όλοι μας, προσπάθησε με τις πενιχρές του δυνάμεις, αλλά και την βοήθεια του πιστού λαού του Θεού, να ανασυγκροτήσει την Ενορία της Αγίας Παρασκευής. Η συντήρηση, ο καθαρισμός και η στερέωση των τοιχογραφιών του Ιερού αυτού Ναού, ο ευπρεπισμός των Ιερών παρεκκλησίων, η τοποθέτηση νέας μολύβδυνης σκεπής στον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, η εκ βάθρων ανέγερση του Ιερού παρεκκλησίου του Αγίου Νεκταρίου και τα εγκαίνιά του, ήταν κάποια από τα έργα που πραγματοποίησε όλα αυτά τα χρόνια. Όμως το κυριότερο έργο του, ήταν η τέλεση της αναιμάκτου θυσίας, δηλαδή, της Θείας Λειτουργίας. Αυτό το έργο του ανέθεσε ο Θεός και πραγματικά, διεκρίθη για την ιεροπρέπεια, την ευσυνειδησία και την ακεραιότητά του κατά την τέλεση των Ιερών Ακολουθιών. Μάλιστα, ποτέ δεν αρνήθηκε να εξυπηρετήσει και τα διάφορα κενά της Αρχιερατικής Περιφέρειας, δείγμα και αυτό της αυταπαρνήσεώς του.
Ήταν από τους παλαιούς παπάδες που όρθριζε και εσπέριζε καθημερινώς, εμείς έτσι τον γνωρίσαμε, ρέκτης της Τάξεως και του Τυπικού της Εκκλησίας μας.
Αλλά και ως πνευματικός ξεχώρισε. Έχοντας ο ίδιος εμπειρία ζωής, μπορούσε να αφουγκραστεί τα άγχη, τις δυσκολίες και τα προβλήματα του κάθε ανθρώπου. Συμμεριζόταν τον πόνο και τα βάσανά τους και έδειχνε συγκατάβαση και κατανόηση στις όποιες αδυναμίες τους. Γι΄αυτό και δεν ήταν λίγοι αυτοί που αναπαύθηκαν στο πετραχήλι του. Ως γνήσιος πνευματικός πατέρας έχαιρε της εμπιστοσύνης του ποιμνίου του και τύγχανε της «έξωθεν καλής μαρτυρίας»
Είναι αλήθεια πως κανείς μας δεν θα μάθει ποτέ τις αγωνίες του, τους πόνους και τους καημούς του. Το πέρασμά του από τον μάταιο αυτό κόσμο, θα μοιάζει με την πορεία ενός αστεριού, που έλαμψε, αλλά δεν χάθηκε, και δεν θα χαθεί ποτέ, γιατί όλοι μας, βλέποντας τα ποικίλα έργα του, θα θυμόμαστε πως στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής διηκόνησε μια σεβάσμια και ιεροπρεπής μορφή της νεώτερης εκκλησιαστικής ιστορίας της Επαρχίας της Αγιάς, ένας σεμνός, ταπεινός και φιλότιμος Ιερέας, ο αγαπητός σε όλους μας, παπα-Γιάννης. Μπορεί να έφυγε σχετικά νωρίς, όμως ηρπάγη από τον Θεόν, για να μη του αλλάξη η κακία την σύνεσιν και για να μη εξαπατήση και αποπλανήση την ψυχή του ο δόλος της αμαρτίας, όπως αναφέρει ο σοφός Σολομών.
Μακάρι, ο Θεός, στην στείρα αυτή εποχή που ζούμε, να αναδεικνύει λειτουργούς σαν τον πατέρα Ιωάννη, ο οποίος υπήρξε γνήσιο πρότυπο θυσίας και προσφοράς.
Είθε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο Ποιμήν ο Καλός, τον οποίο παιδιόθεν αγάπησε και για τον Οποίο πολλά εκοπίασε, να του παράσχη την συγχώρηση των όποιων ανθρώπινων σφαλμάτων του και να τον κατατάξει δια πρεσβειών της υπερευλογημένης Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, του πάτρωνος και προστάτου του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου και της Οσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευής, λειτουργό στην Βασιλεία Του. Γιατί η ιεροσύνη δεν τελειώνει με το θάνατο του ιερέα, αλλά συνεχίζεται στην αιωνιότητα. Όπως ανέδειξε εδώ στη γή ιερέα Του τον μακαριστό αδελφό μας Ιωάννη, έτσι να τον αναδείξει και ιερέα του στο Ουράνιο Θυσιαστήριο.
Καθώς, λοιπόν, πορεύεται για το Επουράνιο Θυσιαστήριο, ας τον παρακαλέσουμε να εύχεται για όλους μας μπροστά στον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου. Και εμείς με την σειρά μας του ευχόμαστε καλή ανάπαυση και καλή Ανάσταση,
Αιωνία σου η μνήμη αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ και συλλειτουργέ μας…
