Προτού κανείς διαβάσει το παρακάτω κείμενο, θα πρέπει να λάβει υπόψη του τις ακόλουθες επισημάνσεις:
1. Στην εκφορά του λόγου δεν υπάρχει το παραμικρό ψεγάδι είτε από άποψη βαρβαρισμού είτε από άποψη σολοικισμού της γραφής. Όμως το όλο περιεχόμενο δεν έχει κανένα απολύτως νόημα αφενός, και αφετέρου δεν φωτογραφίζει κανέναν και τίποτα! Δηλαδή γράμμα κενό…
2. Είναι ένα απτό δείγμα ξύλινης γλώσσας και κούφιας καπατσοσύνης! Δηλαδή τα λέω μόνο για να μην πω τίποτα…
3. Θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης για την τοποθέτηση κάποιου στη θέση εκπροσώπου του τύπου προς αποκοίμισιν του κοινού! Ας πούμε δηλαδή εκπροσώπου κυβέρνησης…
4. Οι υπογραμμισμένοι όροι δεν ανήκουν στο λεξιλόγιο της Ελληνικής γλώσσας. Δεν απαντώνται σε κανένα σοβαρό λεξικό! Είναι δηλαδή κατασκευάσματα εργαλειοποιημένα προς εξυπηρέτηση ειδικών σκοπών…
5. Άλλο είναι το σόφισμα, άλλο το δικολαβικό επιχείρημα, άλλο η ξύλινη γλώσσα! Δηλαδή φράσεις ηχηρές μακιγιαρισμένες με του κόσμου τα ψιμίθια…
6. Συν τοις άλλοις καλό είναι να έχει κανείς υπόψη του σε συνδυασμό και τις εξής λατινικές ρήσεις:
α) parturiunt montes; nascetur rediculus mus! = κοιλοπονούνε τα βουνά γελοίος ποντικός θα γεννηθεί.
β) latet anguis in herba! = το φίδι στη χλόη κρύβεται…
Δηλαδή οι νοούντες νοείτωσαν… Μη λοιπόν ρωτάτε σε τι μας χρησιμεύει η ξύλινη γλώσσα…
Πολλοί έχουν το «χάρισμα» να την χρησιμοποιούν, προφορικά και γραπτά, στον δημόσιο λόγο τους. Αναντίρρητα δημιουργούν εντυπώσεις, και αν το ακροατήριό τους ή το αναγνωστικό τους κοινό είναι άνθρωποι με έρπουσα ή χωλαίνουσα παιδευτική υποδομή, τότε αυτομάτως οι ξύλινοι ομιλητές γίνονται αντικείμενα θερμού θαυμασμού, ζητωκραυγάζονται και καταχειροκροτούνται, κι ας μην λένε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ. Και αν είναι πολιτικοί ή νομικοί ή και τα δύο μαζί, τότε είναι που καταφέρνουν να ισοπεδώνουν τις μάζες και να οπαδοποιούν τον λαό άγοντας και φέροντάς τον κατά το δοκούν. Το κέρδος; Πλύση εγκεφάλου του κοινού, παραπληροφόρηση, αιχμαλωσία της βούλησης. Ο πολίτης έτσι χάνει εντελώς την ιδιότητα του πολιτικού, οπότε ακουσίως και αναγκαστικώς μετατρέπεται σε ιδιώτη.
Έχουμε λοιπόν και λέμε: Υποθέστε ότι ακούμε από καθέδρας ή διαβάζουμε σε εφημερίδα τα εξής:
Φίλες και φίλοι.
Οι νέες συνιστώσες και συντεταγμένες των δομικών αλλαγών μάς υποχρεώνουν να προσδιορίσουμε και να καθορίσουμε εξολοκλήρου τις πρακτικές μιας πορείας μελλοντικής προς ένα ευρύτερο σύστημα μαζικότητας· ένα σύστημα δυναμικό, που να μπορεί επάξια ν’ ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών.
Και τούτο επειδή οι στόχοι που έχουμε θέσει απαιτούν την άμεση πραγμάτωση με αυτόματη εργαλειοποίηση των οικονομικών συνθηκών και των θεσμικών πλαισίων για τη διαμόρφωση στελεχών τέτοιων τα οποία με πιλοτικές λειτουργίες θα συντελέσουν στο να ανακαλύψουμε και να προμοτάρουμε στο έπακρο την υπεραξία του καινούριου μοντέλου ανάπτυξης και ανάληψης πολλαπλών δράσεων δίχως να συνυπολογίζονται τα κόστη.
Η ποικιλόμορφη δε δραστηριοποίησή μας, καθώς και η αδιάκοπη προσήλωσή μας στο ρετουσάρισμα της τεκμηρίωσης δίνουν τις μεγαλύτερες δυνατές ευχέρειες για την επιτάχυνση του έργου μας, αλλά και την εν γένει προοπτικής μας. Και προκειμένου να ενισχύσουμε τις διάφορες μορφές της επιρροής μας έξω και πέρα απ’ τις ποικίλες φοβικές ομάδες ή απ’ όλους τους θεωρούμενους φορείς κύρους και εξουσίας που διαρκώς αρέσκονται να εργαλειοποιούν την στυγνή εκβίαση με στόχο την παράσυρση του κοινού προς τη διαμόρφωση ιδεολογικών κριτηρίων ευάλωτων απέναντι στην τάση εξάρτησης, το κρίναμε πρέπον και επιβεβλημένο να δημιουργήσουμε την ασπίδα προστασίας και των μελών και των ενεργειών τους.
Εξάλλου η λειτουργικότητα της τράπεζας μεθόδων και υποδείξεων, που διαθέτουμε για την απρόσκοπτη άνοδο στην ποιότητα και την ποσότητα των προσπαθειών αφενός για την συνεκμετάλλευση των περιστάσεων, και αφετέρου για τον μηδενισμό ή τη συγκάλυψη τυχόν αστοχιών, ατασθαλιών ή ανομιών μας, εγγυάται την ολιστική απεξάρτηση των μελών από νομικές δεσμεύσεις, αλλά και επισφαλείς υποχρεώσεις, μέσα στην πλατφόρμα των υπηρεσιών.
Αυτά. Το τι νόημα βγαίνει, με κάνει να μνημονεύσω το εξής: Ήμουν στην Τετάρτη Γυμνασίου. Μια εξαίρετη φιλόλογος καθηγήτρια, κάθε που παρέδιδε το μάθημα, απευθυνόμενη προς έναν συμμαθητή μου, που συχνά αφαιρούνταν (Θεός σχωρέστους και τους δυο), ρωτούσε:
– Κατάλαβες, Δημήτρη;
– Κατάλαβα, Κυρία…
– Τι κατάλαβες, παιδί μου;
– Τίποτα, κυρία…
(και σταύρωνε και τα χέρια του).
Να λοιπόν το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ του κειμένου. Κατά τα άλλα ομιλούμεν Ελληνικά.
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
Φιλόλογος
