Περί άρσης μονιμότητος υπαλλήλων
Μέσα στη βαρειά ατμόσφαιρα που δημιούργησε στη χώρα μας η ανήκουστη τραγωδία των Τεμπών, μέσα στην ατέρμονη και ακατάσχετη σκανδαλολογία, μέσα στη φοβερή δυσπιστία της κοινωνίας στο σύνολό της απέναντι στον πολιτικό κόσμο, μέσα στην ένταση που βιώνουμε καθημερινά, καθώς όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα αλληλοϋποβλέπονται και εξαπολύουν μύδρους προς τους αντιπάλους τους έχοντας για τον σκοπό αυτό «εργαλειοποιήσει» δημοσιογραφία και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, κυρίως την τηλεόραση, η οποία εδώ και αρκετούς μήνες σε καθημερινή βάση δεν προλαβαίνει να μεταδίδει σκάνδαλα, βιασμούς, παραβατικότητες, ανομικές καταστάσεις, παρεκτροπές καλλιτεχνών και «διάσημων» προσωπικοτήτων, φύτρωσε ξάφνου κι η ανάγκη άρσης της μονιμότητας των υπαλλήλων του Δημοσίου. Ωραία. Μια και όλα τα άλλα είναι τακτοποιημένα, ας ρυθμίσουμε και αυτό. Τι ευρωπαίοι είμαστε!
Όμως: Αυτή η κυβερνητική εξαγγελία ήρθε και γέννησε αρκετά ερωτηματικά στη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού λαού. Του λαού που επί σειρά διαδοχικών γενεών πληρώνει απ’ τα γεννοφάσκια του ως τον θάνατο συν όλοις τοις άλλοις και δύο γερές δημόσιες αμαρτίες. Τον ημετερισμό και τον σφετερισμό! (Θα τις εξηγήσω τις λέξεις). Κι όπως δείχνουν τα πράγματα με την είσοδό μας στον 21ο αιώνα και εφεξής τα παιδιά που γεννιούνται βρίσκονται ήδη να χρωστούν και πολύ φοβάμαι όπως, ο πολύς κόσμος, ότι θα χρωστούν στο αμαρτωλό Ελληνικό δημόσιο και όταν θα βρίσκονται στα δώματα του Αγίου Πέτρου. Το γιατί το υποψιάζονται…
Και το μεγάλο κακό είναι πως, ενώ για τον Άγιο Πέτρο οδεύουμε γυμνοί από εθνικότητες, πολιτογραφήσεις, τίτλο, περιουσία, ονομασία, αισθήσεις, γνώσεις, ελπίδες ή προσδοκίες, πράγματα δηλαδή που και να θέλουμε να τα πάρουμε μαζί μας, απ’ το τελωνείο του συγκεκριμένου Αγίου δεν πρόκειται να τα περάσουμε (εκεί δεν χωρούν μέσα, ικεσίες, λαδώματα). Θα μας τα πετάξουν στο άπειρο. Θα μας συνοδεύσουν όμως οι οφειλές μας, οι οποίες θα επιβεβαιωθούν στην Εφορία. Όχι σε ‘κείνη του Αγίου Πέτρου, αλλά σ’ αυτή που θα αφήσουμε πίσω μας στη γη. Και η κατάρα αυτή θα βαραίνει του απογόνους ημών, ώσπου νάρθει και για αυτούς η σειρά. Και ύστερα απορούν ορισμένοι γιατί κάποιοι άλλοι αποκαλούν το δημόσιο αμαρτωλό! Κι αναφέραμε μονάχα μία μικρή πτυχή του. Οι αμαρτίες του Ελληνικού δημοσίου είναι σαν την άμμο της θάλασσας. (Ας το διακωμωδήσουμε, για να μη σκάσουμε προώρως. Έχουμε οφειλές να αποπληρώσουμε).
Λοιπόν: Ας σταθούμε στην κυβερνητική εξαγγελία για την άρση μονιμότητας, μπας και με την άρση αυτή σωθεί το Ελληνικό δημόσιο απ’ τις αμαρτίες του. Βεβαίως το ότι αποτελεί αδήριτη ανάγκη η εξυγίανση του δημοσίου δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Είναι παλλαϊκό επιτακτικό αίτημα να γκρεμιστεί εκ θεμελίων το σαθρό αυτό οικοδόμημα και να ανεγερθεί ένα άλλο πάνω σε βάσεις υγιείς και με υλικά άφθαρτα και εγγυημένα! Όμως κάτι τέτοιο δεν είναι απλώς δύσκολο. Είναι φύσει και θέσει αδύνατο. Συνεπώς όσο και να είναι αγνές οι προθέσεις όλων εκείνων που θέλουν να το εξυγιάνουν, θα αναγκαστούν να προσπαθήσουν να το συμμορφώσουν με ημίμετρα. Τα ημίμετρα όμως δεν μπορούν να θεραπευτούν. Θα επιταχύνουν, φοβούμαι, την εξάπλωση της μολυσματικής αρρώστιας ως το μεδούλι του οργανισμού.
Το οικοδόμημα λοιπόν που λέγεται Ελληνικό δημόσιο δυστυχώς κτίστηκε από καταβολής Ελληνικού Κράτους (1832) πάνω στα αρρωστημένα θεμέλια, αλλά και με τα σαθρά υλικά του ημετερισμού, για να υπηρετήσει αλλότριους στόχους με «εργαλειοποίηση» τον σφετερισμό του εθνικού μας πλούτου. Έτσι ο ημετερισμός έγινε εξαρχής το εθνικόν μας ιδεώδες και ο σφετερισμός έγινε δεξιότητα, ικανότητα, αρετή. Λειτούργησε εξαρχής με θεσμούς ξενοκίνητους, θεσμούς που στην πραγματικότητα μέσα από το επιχρυσωμένο περίβλημά του έκρυβαν ανέκαθεν τον Ελληνοκτόνο πυρήνα τους. Και για να λειτουργήσει αυτό το οικοδόμημα οι θεσμοί αυτοί φρόντισαν να βαφτίσουν αξιοκρατία τον ημετερισμό με κριτήριο τη διαβάθμιση της κομματικής πίστης.
Ωραιότατα. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μας φύτεψαν και τη γάγγραινα της γραφειοκρατίας για να μας πετούν από τον Άννα στον Καϊάφα, μπαστάρδεψαν εντελώς και την ελληνική γλώσσα, για να μην καταλαβαίνουν οι πολίτες ό, τι θέλουν να που οι γραφειοκράτες κρατικοδίαιτοι κηφήνες, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να καταλαμβάνουν υψηλές καρέκλες ελέω κόμματος εξουσίας. Είναι, βλέπεις, τα δικά τους παιδιά. Κι αφού καθίσουν στις θέσεις ανταγωνίζονται μεταξύ τους στη λούφα, την παραλλαγή και τον σφετερισμό. Και η δραματική ειρωνεία είναι πως σε κάθε προεκλογική περίοδο όλα τα κόμματα, ειδικά τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, με πύρινους λόγους διατυμπανίζουν την εξυγίανση του κράτους με την πάταξη της γραφειοκρατίας και του ημετερισμού, αλλά ταυτόχρονα ο κάθε υποψήφιος που τα διατρανώνει όλα αυτά στο πίσω μέρος του μυαλού του σκέφτεται «τα δικά τους παιδιά». Κι όταν γίνουν κυβέρνηση τότε αρχίζει το φαγοπότι και το γλέντι, κι ας καεί ο κόσμος όλος. Τότε βρίσκει έδαφος ο σφετερισμός. Και «τα δικά τους παιδιά» σχηματίζουν κομματικές στρατιές για μια θέση στον ήλιο.
Τι απομένει; Απομένει ο αθέμιτος ανταγωνισμός των δυνάμει υπαλλήλων του δημοσίου με γνώμονα το: «ο θάνατός σου η ζωή μου», «φτάνει να τρουπώσω. Έτσι και τρουπώσω, ξέρω τι να κάνω». Εξαχρείωση, ανομία, εξαγορά, χρηματισμός, κωλυσιεργία και πάει λέγοντας. Επινοήσεις επί επινοήσεων για είσπραξη και αφαίμαξη των πολιτών. Ως και γρηγορόσημα επινόησαν!
Ναι, αν είναι ν’ αποφευχθούν όλα αυτά, τότε με πνεύμα δικαιοσύνης και με αξιοκρατικές επιλογές και με έλεγχο ηθικό και έντιμο να ισχύσει η άρση μονιμότητας. Αλλά χρειάζονται να έχουν έτοιμα και τα πειστήρια των ειλικρινών προθέσεων για εξυγίανση. Αν είναι όμως το πλαίσιο του νόμου για την άρση μονιμότητας να είναι σαν τον νόμο «περί ευθύνης υπουργών», τότε, κύριοι, αφήστε το και όπου βγει. Έλληνες είμαστε και τον Έλληνα τον ξέρουμε. Όλοι μας.
Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
Φιλόλογος
