Βουλή των Ελλήνων εν έτει 2025μ.Χ.
Έργα και ημέραι
Γράφει ο φιλόλογος Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος
Δεν ξέρω πόση περηφάνια μπορεί να νιώθει κάθε Έλλην δημοκράτης παρακολουθώντας τις συνεδριάσεις της Βουλής, όταν βλέπει τον Χ ομιλητή στο βήμα, πίσω του και πάνω τον Πρόεδρο, στα σκαλιά τον νεροκουβαλητή, για μην κορακιάσει ο ρήτορας, και στην αμφιθεατρική αίθουσα τα έδρανα πέρα ως πέρα αδειανά με ενδεχομένως μια μικρή εστία 3,4 κολλητών του ομιλητή, που ήρθαν, γιατί ντρέπονταν να τον αφήσουν μοναχό και έρημο να μιλάει μπροστά σε άδεια καθίσματα.
Κι αν πεις και για τη σύνθεση της Βουλής, γίνεται αυτό που δεν έχει προηγούμενο στην Πολιτική μας Ιστορία. Βουλή με εννέα (9) εν συνόλω κόμματα, αρκετούς ανεξάρτητους και απαρτία, 297 βουλευτές αντί 300 που προβλέπονται. Η πλειοψηφία διατηρείται στους 151, αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση. Κι αυτή η Βουλή παρουσιάζει μια συμπαγέστατη κυβερνητική πλειοψηφία, ακριβώς επειδή τους ενώνει ο φόβος κατάρρευσης της κυβέρνησης από τα απανωτά αμαρτήματα και σκάνδαλα, οπότε οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα χάσουν τη θέση και τα πλούσια προνόμια που απορρέουν από τη θέση αυτή. Και επιδίδονται μετά μανίας στη πλήρη διάλυση της αντιπολίτευσης προσδοκώντας μέσα από αυτή τη δική τους σωτηρία. Κατά τα άλλα ο ρόλος τους είναι να υπερασπίζονται τη χώρα και τα δικαιώματα των Ελλήνων και να διαφεντεύουν τα χρήματα του λαού. Κούνια που μας κούναγε…
Για την αντιπολίτευση ουκ έχω τι λέγειν. Σου δίνουν την αίσθηση πως τρέχουν αγώνα δρόμου προς την αυτοδιάλυση. Και μάλιστα με την πρακτική τους έδωσαν σε ανθρώπους εμπαθείς και αλαζόνες το δικαίωμα να τους χλευάζουν νυχθημερόν.
Σε άδεια έδρανα λοιπόν πραγματοποιείται το έργον της Βουλής σχεδόν σε μόνιμη βάση. Η αίθουσα γεμίζει ασφυκτικά μόνον όταν επίκεινται καυγάδες Ομηρικοί στις συζητήσεις των απανωτών σκανδάλων, όπου οι κ. κ. βουλευτές δίνουν το «παρών» προκειμένου να επιδοκιμάσουν με αδιάκοπο και έντονο χειροκρότημα τις αιχμές του κόμματός των εναντίον των αντιπάλων, δηλώνοντας συνάμα έτσι και την κομματική τους πειθαρχία χωρίς ωστόσο ν’ ακούνε – που σίγουρα δεν ακούν – το τι λέει ο ομιλητής. Και σ’ αυτή την τακτική επιδίδονται κυρίως οι κυβερνητικοί βουλευτάδες, καθόσον έχουν και έναν πρόσθετο λόγο: τη διατήρηση της καρέκλας μ’ ό, τι συνεπάγεται αυτής η διατήρηση. Κατά τα άλλα επιτελούν κυβερνητικό και νομοθετικό έργο.
Κι ακούγονται στις μεταξύ τους διαμάχες τα μύρια όσα, αν και είναι τοις πάσι γνωστόν ότι «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.» Ωστόσο: συχνές μπηχτές κατά των αντιπάλων, ειρωνεία, λασπολογία πεζοδρομιακού συχνά χαρακτήρος, θρασύτητα, αλαζονεία, εμπάθεια από ορισμένους κατά κοινή ομολογία ανεγκέφαλους βολεψίες, που αυτοχρίζονται έντιμοι, ηθικοί, λαϊκοί συμπαραστάτες, υπηρέτες του ήθους, της διαφάνειας, της αλήθειας, της δικαιοσύνης. Και συνάμα το θεωρούν κατόρθωμά τους να ξερνούν οργή και να ρίχνουν τα δικά τους «μπάζα» πάνω στους άλλους, με στρουθοκαμηλική τακτική.
Όχι δεν θ’ ασχοληθώ καν με το τι προβλέπει το Σύνταγμα της Χώρας σχετικά με τον ρόλο του βουλευτή και του έργο της Βουλής. Αυτά δεν φρόντισαν να τα μάθουν ούτε οι ίδιοι, καθώς καθημερινά καταπατούν το Σύνταγμα και τους νόμους. Ας τα πούμε απλά και λαϊκά να τα καταλαβαίνει ο πάσα ένας. Ενδεχομένως κάποιοι απ’ τους εκλεκτούς του λαού να ξεκίνησαν με γνώμονα το λειτούργημα υπέρ της δημοκρατίας του λαού. Δεν αντιλέγω. Μπαίνοντας όμως στον «ναό της δημοκρατίας» αντιλήφθηκαν ότι τα γρανάζια της κρατικής μηχανής μονάχα με λάδωμα γερό δουλεύουν. Κι αντιλήφθηκαν επίσης πως, αν δεν ακολουθήσουν τον συρμό και οι ίδιοι, θα είναι τα κορόιδα! Βέβαια κάποιοι -λίγοι όμως- ξεκινούν με αγνές προθέσεις βλέποντας την πολιτική ως λειτούργημα. Και κάποιοι άλλοι -λιγότεροι ακόμα- παραμένουν να φυλάγουν Θερμοπύλες! Ως πότε όμως; Εξάλλου ως Έλληνες έχουμε γερό παρελθόν στη ρεμούλα, στη λοβιτούρα, στη λαμογιά, στην κλεπτοκρατία. Δίνουν οι κουτόφραγκοι Ευρά με τον τόνο. Γιατί να μην εφεύρουμε τρόπους να τα φάμε; Και βλέπεις σε κάθε Κυβερνητικό σχήμα, όλα τα χρόνια σχεδόν όλων των υπουργών τα προγούλια, τα μάγουλα, τους σβέρκους να μυρίζουν «Κράτος» από πολύ μακριά!
Μετά απορούμε γιατί σκοτώνονται για την καρέκλα. Το τι στοιχίζει ο καθένας του στον Έλληνα φορολογούμενο κρυφά και φανερά δεν λέγεται. Μισθοί, επιδόματα, φοροαπαλλαγές παντού, γραφεία, μετακίνηση, διευθυντάδες, γραμματείς, φαρισαίοι, φρουρές και πάει λέγοντας. Είναι λοιπόν να χάσουν τέτοιες θέσεις; Συν τοις άλλοις είναι γνωστό πως ο Έλληνας έτσι και καταφέρει να λάβει οποιοδήποτε Αρχίδιον αυτομάτως γίνεται σατράπης και άρπαξ. Πόσο μάλλον αν λάβει μεγάλη Αρχή… Τότε είναι που τον ακολουθούν όλες οι προαναφερθέντες καταστάσεις. Και βλέπεις σχεδόν καθημερινά, ενώ ο λαός όλο και αποστασιοποιείται από δαύτους, στα γκάλοπ δείχνουν ότι η κυβέρνηση ανεβαίνει, ενώ η αντιπολίτευση σταδιακά χάνεται στα Τάρταρα. Άλλο και τούτο!
Η Ελλάδα πάντως για μιαν ακόμη φορά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Άλλη μια καταστροφή μας ενόψει. Κι ύστερα θάρθει ξανά ο θρίαμβος! Αυτή είναι η μοίρα μας: θρίαμβοι και καταστροφές διαδοχικά, ίνα πληρωθεί το ρηθέν:
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει
δε φοβάται χρεοκοπία καμμιά.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει
και ξανά προς τη ρεμούλα τραβά… τραβά… τραβά… τραβά…
Και έπεται συνέχεια. Το πολιτικό πάντως σύστημα είναι σαθρό και τρίζει εκ θεμελίων.
