Η φωτιά στην Αγιά και το διαρκές έγκλημα της πολιτικής εκμετάλλευσης του πόνου
Του Δημήτρη Ευθυμίου*
Με αφορμή τη φωτιά στην Αγιά, νιώθω για ακόμη μια φορά αυτή την πικρή γεύση: ο πόνος μετατρέπεται ξανά σε εργαλείο προβολής. Δηλώσεις, κάμερες, επισκέψεις, όλα σε πρώτο πλάνο – όχι για να ανακουφιστούν οι πληγέντες, αλλά για να κερδηθούν εντυπώσεις και, τελικά, ψήφοι.
Δεν στοχοποιώ κόμματα. Στοχοποιώ τη νοοτροπία. Τη βαθιά ριζωμένη πολιτική συνήθεια που βλέπει κάθε τραγωδία ως ευκαιρία. Όμως η ουσία δεν είναι ποτέ τη μέρα της καταστροφής. Η ουσία είναι το μετά. Κι εκεί, τις περισσότερες φορές, δεν υπάρχει κανείς.
Παρακολουθώντας τα social media, το συναίσθημα γίνεται ακόμα πιο ασφυκτικό. Βλέπω πολιτικά πρόσωπα να ανεβάζουν φωτογραφίες από τα καμένα, συνοδευόμενες από λεζάντες “ενσυναίσθησης” και “ανησυχίας”. Βλέπω εικόνες σκηνοθετημένες, παρουσίες επιφανειακές, λόγια ξύλινα. Αντί για σιωπή και δράση, βλέπω θόρυβο και διαχείριση εικόνας. Κανείς δεν μιλά για ευθύνες, για δομές που λείπουν, για πολιτικές που απέτυχαν ή ποτέ δεν εφαρμόστηκαν.
Ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι σκηνικό πολιτικής. Είναι ευθύνη. Και απαιτεί σεβασμό, συνέπεια και πράξεις.
Δεν χρειαζόμαστε άλλη κατανόηση με φίλτρα. Χρειαζόμαστε πολιτική που να κρατά όταν σβήσουν τα φώτα, όταν οι ζωές πρέπει να ξαναχτιστούν. Όχι για εντυπώσεις. Για την αξιοπρέπειά μας.
*Ο Δημήτρης Ευθυμίου είναι επιχειρηματίας και Υπεύθυνος του Τομέα Επιχειρηματικότητας (Παραγωγής και Εμπορίου) ΔΕΕΠ ΝΔ Λάρισας
