Τέμπη: Ποιος νόμος και ποιος δικαστής!
Του Οδυσσέα Β. Τσιντζιράκου
Όλοι οι Έλληνες υποδέχονται το φθινόπωρο μαυρισμένοι· άλλοι απ’ τα μπάνια, άλλοι απ’ το κακό τους -οι περισσότεροι-, άλλοι και απ’ τα δυο μαζί. Κι όπως όλοι ψάχνουν ξανά τον βηματισμό τους, έτσι και η δημοσιογραφία με ρυθμούς πυρετώδεις στήνει και πάλι τα δικά της μαγαζιά: πρωϊνάδικα, μεσημεριανά, απογευματινά, βραδινά και πάει λέγοντας. Και κάθε λίγο διαλαλούν μέσω TV διαφημιστικά και την πραμάτεια τους: τις ατάκτως ερριμμένες αυτοκινητάμαξες των Τεμπών, τη νέα «ανακάλυψη» των «πραγματογνωμόνων», που αποφαίνονται, τη φορά αυτή, πως η συγκεκριμένη φονική αμαξοστοιχία δεν μετέφερε «εύφλεκτον υλικών». Βέβαια, αφού μάς ταλανίσουν ως την άνοιξη γύρω από το αν υπήρχε ή δεν υπήρχε τέτοιο υλικό, στο τέλος οι ίδιοι πάλι θα μας πουν ότι, και να υπήρχε, δεν θα καιγόταν!!! Θού, Κύριε…, τι μας περιμένει πάλι!
Δεν ξέρω πώς και γιατί επινοήθηκε κάτι τέτοιο, ξέρω μονάχα πως κι αυτό αποτελεί αποκύημα της μαύρης τοξικής προπαγάνδας που δηλητηριάζει τα τελευταία χρόνια την πολιτική μας ζωή. Κι έχουμε πάλι να ακούσουμε τα ανήκουστα. Φτάνει μόνο να βγαίνουν αθώοι οι ένοχοι. Δεν θα προλαβαίνουν ξανά οι τηλεοράσεις να μεταδίδουν, οι εφημερίδες να γράφουν, οι ιστοσελίδες να διατυμπανίζουν, ψέματα αλήθεια, κι η Ελλάδα να ρεζιλεύεται νυχθημερόν και καθ’ ημέραν, μέσα κι έξω. Κι οι πολιτικοί μας ταγοί να μας διαβεβαιώνουν ότι όσα κάνουν, τα κάνουν για το καλό του λαού!
Κι αν με τις μεταδόσεις δουν τα ζόρικα, τότε τραβούν απ’ τον πάγκο των αναπληρωματικών και βάζουν σε προτεραιότητα κάποιο άλλο σκάνδαλο εξ ων ουκ έστιν πλέον αριθμός, ή δίνουν χώρο ξανά στη Μουρτζούκου ή την Πισπιρίγκου ή σε κάποια τρανταχτή γυναικοκτονία απ’ τις επικείμενες οσονούπω. Δόξα τω Θεώ έχουμε πράμα… Και η υβριστική ασέβεια ενάντια στους 57 (τουλάχιστο) νεκρούς και στην περιφρόνηση των συγγενών καλά κρατεί. Ειπώθηκαν τόσα και τόσα για αυτή την πρακτική. Φτάνει ως εδώ. Άραγε αυτές τις αθώες ψυχές, που μπαζώθηκαν μαζί με τα σώματά τους, ή καήκαν στην πυρόσφαιρα ή έλιωσαν πάνω στα πυρακτωμένα μέταλλα κανείς πια απ’ τους υπαίτιους δεν τις σέβεται; Είναι τελικά για τα μπάζα αυτοί που επιζητούν την απονομή δικαιοσύνης, και πρέπει να βγουν λάδι όλοι εκείνοι που μπάζωσαν ανθρώπινα μέλη και μαζί την αλήθεια; Είναι για τα μπάζα τα ίδια τα θύματα, οι ίδιοι οι συγγενείς των, επειδή αγωνίζονται για την αλήθεια και τη δικαίωση;
Κυρίες και Κύριοι, κρατύνοντες της εμής χώρας, δεν υπάρχει στη ζωή μεγαλύτερο ανοσιούργημα από την ασέβεια απέναντι στον νεκρό. Όλοι σας, νομίζω, περάσατε από σκολειά κι όλοι σας, νέοι και ηλικιωμένοι, έχετε ακούσει για την αυταπάρνηση και την αυτοθυσία της Αντιγόνης, καθώς ποδοπάτησε έναν άδικο πολιτειακό νόμο και υπάκουσε στο ιερό κάλεσμα για την τιμή του νεκρού αδελφού της. Αυτό άραγε το παράδειγμα δεν άφησε τίποτα μέσα σας; Πολλοί ίσως πουν ότι δεν το γνώριζαν, επειδή δεν το διδάχτηκαν! Ή ότι το ξέχασαν! Θα το πουν.
Τότε καλά κάνετε και χρησιμοποιείτε τα πάσης φύσεως δικονομικά τερτίπια. Εξεταστικές όποτε και όπου θέλουμε, προανακριτικές, όπως μας αρέσει, δικογραφίες όπως μάς βολεύει, κι έχει ο Θεός.
Σε λίγο θ’ αρχίσουν και οι δίκες! Τι μπορεί πια να περιμένει ο κόσμος; Υπάρχει περίπτωση να δικαστούν αδικήματα που θα έχουν ήδη παραγραφεί; Ποιος νόμος και ποιος δικαστής θα μπορέσει να δικάσει παραγεγραμμένα αδικήματα; Δυστυχώς εντέλει άλλη θα είναι η ετυμηγορία της Κοινωνικής συνείδησης και άλλη θα είναι η δικαστική διαδικασία. Φοβούμαι πως θα δούμε και θα ακούσουμε τέρατα και σημεία. Άλλωστε οι παλιότεροι έχουμε σχετική πείρα από τέτοια διαδικασίες.
Και προσωπικά δεν θα εκπλαγώ αν ακούσω κάποιους ινστρούκτορες να υποστηρίζουν ότι το φταίξιμο το έχουν οι ίδιοι οι νεκροί, ακριβώς επειδή επέλεξαν να ταξιδέψουν με τη συγκεκριμένη αμαξοστοιχία! Ναι, ακόμα κι αυτό είναι στο παιχνίδι. Κι αν δεν είχαν ταξιδέψει με το εν λόγω τρένο, τώρα θα βρισκόταν στη ζωή, οπότε δεν θα είχε επέλθει η συμφορά! Άλλωστε τόσα έχουν ειπωθεί. Σ’ αυτό θα κολλήσουμε; Θεός φυλάξοι από χειρότερα.
Κι αν ακουστεί- που θα ακουστεί στο τέλος- και αυτό, τότε καλό θα είναι να ισχύσει για τους υπαίτιους ένα ευτράπελο «συμβάν», το οποίο μου έρχεται συνειρμικά στο νου κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε παρόμοια γεγονότα, ενόψει πολιτικής δίκης. Το αναφέρω, όπως το άκουσα, πιτσιρικάς εγώ τότε, στα τέλη της δεκαετίας του ’50 από τον ίδιο το «δράστη», ο οποίος διηγούνταν χωρίς φειδώ στον καθένα «τις παλληκαριές του», όταν υπηρετούσε φαντάρος. Ιδού λοιπόν.
« – Ήθελα ένα μεσημέρι να κοιμηθώ στον λόχο. Εκεί κάποια τσογλάνια φαντάροι έπαιξαν πυροφάνι και δεν μ’ άφηναν να ησυχάσω. Τους φώναξα, τους ξαναφώναξα, τους έβρισα, αυτοί το χαβά τους. Σα σηκώνομαι και πιάνω το όπλο μπαμ, μπαμ, μπαμ, τρείς στη σειρά, παρ’ τους κάτω…
– Τι, ρε Κωστάκη, τι έκαμες;
– Τους σκότωσα και τους τρείς, τους έχεσα τον πατέρα.
– Μπα! μετά, ρε Κωστάκη, τι έγινε, δεν…;
– Μετά μ’ έπιασε απ’ τ’ αυτί ου λουχαγός και μ’ λέει: Κωστάκη, μην το ξανακάνεις αυτό. Δεν είναι καλό πράμα…
– Μάλιστα, κυρ λουχαέ, τουν λέου κι ‘γω…».
Υ.Γ. Ας κάμει ο καθένας τους δικούς του συνειρμούς. Η ιστορική ετυμηγορία πάντως γύρω από πορίσματα εξεταστικών επιτροπών σχετικών με σκάνδαλα είναι σαφέστατη: «Ανεγνώσθη, υπογράφεται, τίθεται ει το αρχείον».
Και αρχείον είναι η σύσταση του λοχαγού!!!
