Πολιτικός ναρκισσισμός
Του Οδυσσέα Β. Τσιντζιράκου
Κανονικά δεν θάπρεπε να έχω το παραμικρό παράπονο από τον κύριο Κωλέττη και τους συν αυτώ (Μαυροκορδάτο, Νέγρη, Κουντουριώτη, καθώς και άλλους σωτήρες της Ελλάδας). Οι άνθρωποι πέτυχαν να δημιουργήσουν «πολιτική Σχολή» μέσα απ’ την οποία οι σπουδαστές βγαίνουν με λαμπρά πτυχία, μεταπτυχιακά, διδακτορικά, masters και έτοιμοι καθ’ όλα να εφαρμόσουν τον πολιτικό ναρκισσισμό, αφού μάθουν στην εντέλεια όλες του τις συνιστώσες: Αμοραλισμός, καιροσκοπισμός, νεποτισμός, στρουθοκαμηλισμός, καπηλεία, απάτη, ψεύδος, φιλαυτία, ειρωνεία, αλαζονεία, θρασύτητα και όλα τα συναφή.
Βέβαια όλοι οι παραπάνω – το ξέρω πολύ καλά – θα με καρτερούν στον Άδη με τα παλούκια στο χέρι! Και για τον βίο και την πολιτεία τους θάπρεπε να τους ευγνωμονώ και να τους υμνώ, διότι επί σειρά ετών μου έχουν δώσει τέτοια τροφή που θα μπορούσα να είχα αναπτύξει διατριβές. Αν μη τι άλλο αυτοί είναι που πέτυχαν ν’ απογυμνώσουν τελείως την πολιτική από την καθαυτό σημασία της και ν’ αφαιρέσουν επίσης από την πολιτική την δικαιοσύνη και την αρετή.
Πολλά έχω γράψει για όλους τους και τους έχω ως τώρα στολίσει με όλα όσα τους ταιριάζουν. Μα δεν τους έχω στολίσει μόνον εγώ! Είναι αμέτρητοι αυτοί που τους έπλεξαν «εγκώμια». Κρατάω μονάχα μια επισήμανση του Βερναρδάκη, που αφορά στον Κωλέττη: «Εάν οι πράξεις τούτου, όσαι εξιστορούνται, είναι αληθιναί, όπως δεν αμφιβάλλω, ο ανήρ εκείνος ήτο άξιος αγχόνης». Και παραθέτω στη συνέχεια μια περικοπή από το βιβλίο του Δ. Φωτιάδη, Κολοκοτρώνης, (εκδόσεις Δωρικός, Αθήνα 1977, σελ. 31-32). Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλων: «Όλοι οι Ιστορικοί μας που σέβονται κάπως τον εαυτό τους παραδέχονται πως ο Κωλέττης δύναται αναντιλέκτως να ονομασθεί πατήρ της πολιτικής συναλλαγής. Αυτός στάθηκε κι ο πρώτος που έφερε μιαν άλλη φάμπρικα στον τόπο μας, κατάρα και ανάθεμα για όλους μας ως τώρα· την εκμετάλλευση της εξουσίας για πλουτισμό (θα μπορούσε να το πει και καπήλευση. Οι σημερινοί αβίαστα και με κομπασμό θα το έλεγαν εργαλειοποίηση! Θού, Κύριε…). Άμα πέθανε άφησε περιουσία 630.000 χρυσά φράγκα! Ποσό βεβαίως αμύθητο εκείνη την εποχή… Και πρέπει κανείς να τον λογαριάσει έναν απ’ τους πιο πλούσιους ανθρώπους. Από απλός γιατρός του Μουχτάρ Πασά, γιου του Αλή, έγινε μεγιστάνας. Θα δούμε το πώς.
Το 1842 τον βλέπουμε πρεσβευτή της Ελλάδας στο Παρίσι. Υπάρχει φωτογραφία του (!) που τον δείχνει μαζί με το ζεύγος Ευνάρδου. Και η ακίνητη περιουσία, όπου απόχτησε ο Κωλέττης στη Γαλλία, εκτιμήθηκε σε 200.000 φράγκα, και ολόκληρα χωριά στη Φθιώτιδα ήτανε υποστατικά του. Κι όταν μίσεψε για τον άλλο κόσμο, το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου που καζάντησε ως πολιτικός, όσο που ο λαουτζίκος ξεροστάλιαζε στην πείνα, το άφησε στην εξώγαμη κόρη του που απόχτησε στη Γαλλία από την ερωμένη του Μαρκησία Πουϊζεράν! (Συν τοις άλλοις, σ’ όλη του τη ζωή ανέπτυξε σχέσεις με πληθώρα γυναικών. Μέχρι και χαρέμι διέθετε στο Ναύπλιο.) Όλα αυτά στέκονται τρανόν μαρτύριον, γράφει ο Καρολίδης, ότι ο ανήρ εστερείτο πάμπαν της απαραιτήτου εις κυβερνήτην λαού αρετής του είναι κρείσσονα χρημάτων.
Κι όμως για να καταλάβεις πως κρίναν οι ξένοι τους πολιτικούς μας ανάλογα με τα συμφέροντά τους, άκου τι γράφει για τον Κωλέττη ο αντιβασιλιάς Μάουρερ: Κι αυτοί ακόμα οι εχθροί του τον διακηρύττουν ως τον πρώτο χαρακτήρα της Ελλάδος! (Φτάνει το δούλεμα, Φον Μάουρερ! Αυτά βλέπουν κάποιοι και έφτασαν να τον θεοποιήσουν…).
Κι αυτός ο «πρώτος χαρακτήρας» συνήθιζε να λέει για όσους τον αντιπολιτεύονταν:
– Άσ’ τους να φωνάζουν και να γράφουν ό, τι θένε. Φωνάζουν γιατί δεν τρώνε!!! (Απ’ αυτόν βγήκε η φράση «τα τρώνε». Έλεγε συχνά: «μου τα τρώνε οι Ελληνα(ρά)δες μου! Βέβαια, φράγκο δεν του έφαγε κανείς. Τα ροκάνισε όλα ο ίδιος με τους κολλητούς του…).
Παραδέχονταν δηλαδή πως το παν στην πολιτική στέκονταν η μάσα (η μίζα, η εξαγορά, η διαφθορά). Κίνητρο και σκοπός. Άμα το πετύχεις, τραβάς μια μούντζα στους κουτούς και μακαρίζεις τον εαυτό σου για την καπατσοσύνη σου (δίκιο παντού έχεις πλέον μονάχα εσύ).
Αλλά διέθετε και ένα άλλο μεγάλο προτέρημα: Ήταν αρχιψεύταρος. Και λογάριαζε ως ύψιστη πολιτική αρετή το να μπορείς να τουμπάρεις τον κόσμο με το ψέμα. Έταζε ό, τι κι αν του γύρευες, αλλά ποτέ δεν κρατούσε τον λόγο του. Κορόιδευε στα φανερά τους πάντες και τα πάντα. Μάλιστα, όταν ως πρωθυπουργός έμενε στην Αθήνα, κοντά στις στήλες του Ολυμπίου Διός, έξω απ’ το σπίτι του είχε μια μαϊμού, η οποία μιμούμενη τον Κωλέττη, κορόιδευε τους πολίτες που περίμεναν στην ουρά να τους δεχτεί ο Πρωθυπουργός (!) κι αυτός έλεγε γελώντας ειρωνικά: «Τους υπόσχομαι και το φεγγάρι μα και τ’ άστρα να μου γυρέψουν τους τα δίνω και αυτά» (Ωστόσο ήξερε να προσφωνεί τον κόσμο: ηγαπητοί μου, ή ηγαπητέ μου).
Σ.Σ. Αν κανείς παρατηρήσει ομοιότητες με τα τεκταινόμενα εν Ελλάδι σήμερον, ας μην νομίσει πως είναι τυχαίες ή συμπτωματικές και ας το ξέρει ότι απ’ τη Σχολή όπου δίδαξαν ο Κωλέττης και Σια βγήκαν άπειροι πτυχιούχοι. Έκτοτε και επί δύο αιώνες «διαπρέπουν» στην Πολιτική της ρεμούλας. Αντιθέτως απ’ τη σχολή του Καποδίστρια πήραν πτυχίο μετρημένοι στα δάχτυλα, αλλά κι αυτούς τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Έτσι για να ξέρουμε τι λέμε και τι κάνουμε… Κωλέττης και πάσης Ελλάδος λοιπόν. Να τι εστί πολιτικός ναρκισσισμός.
