Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος… Σκέψεις ανήμερα της 17 Νοέμβρη
Για ό, τι θετικό – κατά τη γνώμη μου πάντα – έχω μοχθήσει όλα μου τα χρόνια να προσφέρω στη γαλανή μας πατρίς, έφτασα τούτη τη στιγμή, που κάθομαι κι αναπολώ τα της νιότης μου, καθώς η σημερινή μέρα με γύρισε 52 χρόνια πίσω, να με ζώνει μια λύπη αφόρητη και μια μεταμέλεια πικρή, πιο πικρή κι απ’ το δηλητήριο, κάθε που αναλογίζομαι την ελεεινή κατάντια της πατρίδος μου. Όνειρα, ελπίδες, κόποι και προσδοκίες μιας νιότης άγουρης, αγώνες για μια θέση στον ήλιο! Κι ο απολογισμός; Ό, τι καλό, βλέπουμε – δυστυχώς – να το σφετερίζονται οι τρόφιμοι του ημετερισμού, κι ό, τι σαθρό, με το έτσι θέλω κι έτσι πρέπει να το ρίχνουν πάνω μας! Πήρα κάτι απ’ αυτά να γράψω. Ματώνει η μνήμη, πονάει αφάνταστα η θύμηση και τ’ αφήνω στην άκρη. Οι πολιτικοί μας, κομπορρημονούν για τα έργα τους!
Μεσημέρι. Ψάχνω στην τηλεόραση κάτι να βρω, έτσι και μόνο να διασκεδάσω τη συναισθηματική μου φουρτούνα. Παρουσιάζεται στην οθόνη η εντελώς αδειανή αίθουσα της Βουλής των Ελλήνων! Μόνιμη πια η κατάσταση. Μοναδικές παρουσίες: Μια βουλευτής που διάβαζε την ερώτησή της, ο υφυπουργός που την άκουγε, πίσω του ακριβώς άλλος αξιωματούχος που συμβουλευόταν το κινητό του, ο προεδρεύων, δύο γραμματείς δίπλα του και ο… νεροκουβαλητής! Κράτησαν μάλιστα και ενός λεπτού σιγή τιμώντας του νεκρούς!
Το έργον της Βουλής των Ελλήνων, 17 Νοέμβρη του 2025.
Κι ο φουκαράς ο λαουτζίκος στερείται και το ψωμί του, για να παράξει έργον. Και κάποιοι από μας σαν σήμερα πριν 52 χρόνια έδωσαν το αίμα τους, την ψυχή τους, το είναι τους, για να ξανανοίξουν τον ναό της δημοκρατίας. Και τον ξανανοίξαμε, αλλά πιστούς δημοκράτες δεν μπορέσαμε να φτιάξουμε. Δεν μας το επέτρεψαν η απειρία, η ιδεολογική μας αγνότητα, ο καιροσκοπισμός, η λαμογιά και τα συμπαρομαρτούντα αυτοίς. Τώρα τα λουζόμαστε όλα, καθώς ο ναός της δημοκρατίας κατάντησε έδρα και μαζί κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον πολιτικό αμοραλισμό. Και σ’ αυτόν τον ναό μπαινοβγαίνουν, προσεύχονται και λειτουργούν όλοι όσοι διατείνονται πως υπηρετούν και στηρίζουν την ισονομία, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, θεσμούς, παιδεία, υγεία αι όλες τις συνιστώσες της πραγματικής δημοκρατίας, ενώ όλα αυτά τα έχουν μετουσιώσει σε οικογενειοκρατία, ημετερισμό, νεποτισμό, ευνοιοκρατία, κλεπτοκρατία, υποκρισία, ασυδοσία, ανομία, λαμογιά…
Μυριάδες φορές απ’ τα 18 μου χρόνια και μετέπειτα έρχονται καρφιά στο νου μου κάποιες κουβέντες του γεροΔυσσέα, του παππού μου, βγαλμένες από μέσα του με περίσσια οργή και ξέχειλη αγανάκτηση: «Ληστές φκιάνουν τους νόμους, λωποδύτες κάθονται στην έδρα και δικάζουν τον κοσμάκη, καιροσκόποι γεννούν τα πολιτέματα, φαρισαίοι προσκυνούν τα κονίσματα. Οι άναντροι κι οι χαραμοφάηδες γένουνται δάσκαλοι, παπάδες, γραμματικοί, γιατροί, δικηγόροι. Οι γραμματιζούμενοι βρομίζουν την κοινωνία. Οι κλέφτες και οι φονιάδες κυβερνούν τη γης…».
Λόγια απλά, απόσταγμα λαϊκής σοφίας. Τα φύλαξα επί λέξει στ’ αυλάκια του μυαλού μου, όπως και στα θαλάμια του συνειδέναι μου. Και βεβαίως τα περιέκλεισα στο βιβλίο μου «Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΔΥΣΣΕΑ». Κι αυτές τις κουβέντες ας τις κρίνει για την αλήθεια τους ο καθένας. Εμένα με συντροφεύουν σε κάθε μου βήμα. Κι όταν αποτύπωνα τούτες τις σκέψεις δεν φαντάστηκα το ότι σε δύο-τρεις μέρες ο διαβόητος «φραπές» θα τίναζε στον αέρα θεσμούς, νόμους, συντάγματα! Για μιαν ακόμα φορά Ελλάς το μεγαλείον σου. Και έπεται συνέχεια. Τα ξαναέγραψα εξαρχής λόγω φραπέ.
ΓεροΔυσσέα, πόσο δίκιο είχες! Όσο γερνάω, τόσο σε θυμάμαι. Ό, τι και να φέρω στο νου μου η Ελλάδα με πληγώνει καταπώς έλεγε κι ο Σεφέρης. Είναι τόσα τα σκάνδαλα, τα ανομήματα, οι αδικίες των πολιτικών μας, ώστε να μη μπορεί κανείς να βρει άκρη. Αλλά και τι να πρωτοσκεφτείς στο χάλι που βρεθήκαμε; Τη χωλαίνουσα παιδεία μας, που ασταμάτητα παράγει πτυχιούχους και τους πετά μέσα στις απύθμενες δεξαμενές του επιστημονικού μας προλεταριάτου; Να κάνει λόγο για την υγεία ή την ασφάλιση; Ή πώς να χωνέψει μέσα του το ότι οι πολιτικοί μας, βουλευτάδες, υπουργοί, γραμματείς και Φαρισαίοι, πρωθυπουργοί και πάσης φύσεως Προέδροι, κολυμπούν μέσα στη χλιδή που τους χαρίζει η ανοχή ενός λαού που δεν έχει πια πού την κεφαλήν κλίναι; Ή το ότι κατάντησαν την πολιτική συνώνυμο της διαφθοράς, της εξαγοράς, της μίζας, του εύκολου πλουτισμού; Για ποια δικαιοσύνη μιλούμε;
Κι έφτασαν στο σημείο, χωρίς περίσκεψιν χωρίς αιδώ, όλα αυτά να τα φανερώνουν στον λαό με σοφιστείες, αλχημείες, ψεύδη ασύστολα και κάθε είδους επικοινωνιακά τερτίπια. Και κάποιοι καταντούν γραφικοί λόγω και έργω με την αλλόκοτη συμπεριφορά τους και την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους και πασχίζουν με νύχια και με δόντια να στηρίξουν τη χρυσοφόρα καρέκλα που τους εξασφαλίζει την καθημερινή τους παρουσία στο καφενείο της Βουλής. Άνθρωποι είναι κι αυτοί…
Σε μια γραφή του Ρωμαίου Ιστορικού Τάκιτου βρήκα προ δεκαετιών πολλών, αλλά τη φύλαξα, μια σημείωσή του για τα ήθη των αρχαίων Γερμανών. Την παραθέτω αλλαγμένη ελαφρώς προς επικαιροποίησιν: «Ubi magistratus nostri solitudinem faciunt, id salutem reipublicae apellant»= Όπου οι κυβερνήτες μας επιφέρουν ερήμωση, αυτό το ονομάζουν σωτηρία της πολιτείας. Ο Τάκιτος τα είπε. Εγώ απλώς πήρα και το μετέφρασα, συμφωνώντας βεβαίως.
Και θέλω επιπλέον να σημειώσω δύο λόγια για τον πασίγνωστο για την απρέπειά του στη Ζωή Κωνσταντοπούλου Βουλευτή. Βγήκε δίχως αιδώ, περίσκεψη και τσίπα και δήλωσε απέναντι σ’ έναν λαό εξαθλιωμένο ότι δεν του φτάνει η βουλευτική αποζημίωση. Απορώ γιατί δεν ζητάει από την ενορία του να του βγάζουν δίσκο κάθε Κυριακή. Οι ψηφοφόροι του, αν δεν έχουν προσβληθεί, οφείλουν να τον στηρίξουν!
Κι ακούμε απ’ τους εθνοπατέρες μας να αναλαμβάνουν παντού την ευθύνη, ενώ παράλληλα δεν παύουν να ισχυρίζονται ότι δεν ήξεραν, δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτε! Κι έρχεσαι και λες μήπως δεν ξέρουν τι θα πει ευθύνη, ή φοβάσαι μήπως φτάσουν στο τέλος να διαψεύσουν ακόμα και τις φωτογραφίες: Δυστυχώς για τη γενιά μου: Μεγαλώσαμε μέσα στον φόβο, περπατήσαμε μια ζωή μέσα σε κοινωνία ανομίας και φεύγουμε με την αίσθηση της ματαιοπονίας, αφήνοντας πίσω μας να φουντώνουν όλα όσα πασχίζαμε μια ζωή να ξεριζώσουμε.
