Το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου
Γράφει η Ρένια Παντρά
Πτυχιούχος Διεθνών Σχέσεων & Οργανισμών
Κι αν δεν έγινε ντόρος τον τελευταίο καιρό για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Κι αυτό νομίζω χωρίς κανένα λόγο. Δεν θέλω να σταθώ στην ιστορία της ίδρυσής του ούτε και να ψάξω τους λόγους για τους οποίους τοποθετήθηκε στην Πλατεία Συντάγματος, μπροστά μάλιστα από το κτίριο της Βουλής. Αυτό κρίθηκε πρέπον και ορθό, και αυτό έγινε. Οι λόγοι όμως για τους οποίους πήρα να γράψω αυτό το άρθρο είναι άλλοι και σαφώς άσχετοι με το σημείο όπου το εν λόγω μνημείο βρίσκεται σήμερα, και άθελά του αποτέλεσε την αιτία να γίνουν όσα έγιναν πρόσφατα.
Βασικά θέλω να τονίσω εξαρχής πως ο χαρακτηρισμός του ως «μνημείον του αγνώστου στρατιώτου» δόθηκε λαθεμένα. Ναι, δε λέω, αφορά σαφώς στους αγωνιστές που έχασαν τη ζωή τους υπερασπιζόμενοι την πατρίδα μας και δεν βρέθηκαν ποτέ κατά την περισυλλογή των σκοτωμένων. Στις μάχες όμως και στους αγώνες για την υπεράσπιση του πατρίου εδάφους οι αγωνιστές δεν είναι, δεν ήταν σ’ ολόκληρη τη μακραίωνη ιστορία της χώρας μας, μονάχα στρατιώτες. Υπερασπιστές της πατρίδας κατά την επέλαση των εισβολέων μπορούν να είναι, και ήταν ανέκαθεν, παιδιά, γυναίκες, ηλικιωμένοι και γέροι! Κακώς λέμε πως είναι μονάχα στρατιώτες. Έπειτα οι στρατιώτες που έπεσαν στη μάχη μόνον άγνωστοι δεν είναι! Ο καθένας έχει το όνομά του, στα στοιχεία του, ασχέτως αν η σορός του δεν βρέθηκε πουθενά και ποτέ! Όπως όμως κι αν έχουν τα πράγματα το μνημείο αυτό αποτελεί εθνικό σύμβολο, σεβαστό από όλους μας. Και κάτι παρόμοιο μπορεί κανείς να συναντήσει σε κάθε χώρα του κόσμου, πόσο μάλλον στην Ελλάδα.
Και δεν μπορώ να μην κάνω μνεία της επισήμανσης που κάνει ο Θουκυδίδης στον Επιτάφιο του Περικλέους (Β, 34,3). Εκεί δηλαδή που αναφέρεται στην πομπή της ταφής των νεκρών του πρώτου έτους του πολέμου (431π.Χ.) σημειώνει μεταξύ άλλων:(μία δέ Κλίνη |φέρετρο.” >κλίνη κενή Φέρεται |τή μεταφέρουν στα χέρια.” >φέρεται ἐστρωμένη τῶν ἀφανῶν, οἳ ἂν μή εὑρεθῶσιν ἐς Ἀναίρεσις |συλλογή των πτωμάτων των νεκρών της μάχης.” >ἀναίρεσιν.) «και ένα φέρετρο κενό, στρωμένο με νεκρικό σεντόνι προς τιμή των αφανών, οι οποίοι δεν κατέστην δυνατό να βρεθούν για περισυλλογή, μεταφέρεται στα χέρια». Αυτά από την Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα. Και σύμφωνα με όλα τα παραπάνω έχω τη γνώμη ότι το εν λόγω μνημείο θα έπρεπε να λέγεται «Μνημείο αφανών ηρώων».
Πάμε λοιπόν στα προσφάτως διαδραματισθέντα στον συγκεκριμένο χώρο μπροστά στο μνημείο, όπου οι συγγενείς των 57 θυμάτων των Τεμπών έγραψαν τα ονόματα των νεκρών. Εάν πραγματικά ενοχλούν τα ονόματα ή ρυπαίνουν τον χώρο ή προκαλούν ασέβεια απέναντι στο μνημείο, τότε θα έπρεπε οι αρχές να μην το είχαν επιτρέψει εξαρχής! Επίσης, όταν μεταφέρθηκαν εκεί τα καντηλάκια, γλάστρες ή οτιδήποτε άλλο προς τιμή των νεκρών, πάλι θα έπρεπε εξαρχής να είχαν απαγορευτεί. Αλλά κι όταν ο Πάνος Ρούτσι ξεκίνησε στο μέρος αυτό την απεργία πείνας, προκειμένου να κάνει τοις πάσι γνωστό το δίκαιο και ηθικότατο αίτημά του, αίτημα κοινό όλων των συγγενών και καθ’ όλα σύμφωνο με την κοινή γνώμη, πάλι δεν αντέδρασε καμμία αρχή.
Και εντελώς αιφνιδιαστικά η Κυβέρνηση έκανε ό, τι έκανε με το αιτιολογικό της φροντίδας και της προστασίας του μνημείου! Κι έρχεται ο καθένας μας κι αναρωτιέται αν ως τώρα δεν υπήρχε φροντίδα, ούτε προστασία, ούτε καν σεβασμός στο μνημείο και στον περιβάλλοντα χώρο. Κι όλες αυτές οι ανάγκες ξεφύτρωσαν εντελώς ξαφνικά, ενώ στον αιώνα περίπου ζωή του συγκεκριμένου μνημείου ποτέ, μα ποτέ δεν έχουν αναφερθεί βανδαλισμοί ή ασέβεια έστω του κόσμου.
Θα πει κανείς μπορεί να γίνει στο μέλλον. Δεν το αποκλείει κανείς! Μπορεί να υπάρξουν βάνδαλοι και να το κακοποιήσουν, όπως γίνεται και σε τόσα άλλα κτίσματα ή μνημεία. Από κάτι τέτοιο θα τους αποτρέψει η τροπολογία που ψηφίστηκε; Ας μη γελιόμαστε. Άλλοι ήταν οι λόγοι που έγινε αυτός ο ντόρος. Κι έχουν ειπωθεί τόσα πολλά ως τώρα και οπωσδήποτε θα ειπωθούν και άλλα. Αν πάλι φοβούνται για το κτίριο της Βουλής ή για τυχόν διαδηλώσεις στην πλατεία Συντάγματος, γνωρίζουμε όλοι μας ότι έτσι και ξεχυθεί η οργή του κόσμου, δεν σταματά ούτε με τροπολογίες ούτε με όπλα.
Τέλος θα ήθελα να τονίσω κάτι πολύ απλό. Ο Έλληνας κυριολεχτικά πεθαίνει από την αγάπη του για την πατρίδα! Μισεί όμως θανάσιμα το κράτος του. Τους λόγους θα εξηγήσω σε κάποιο προσεχές άρθρο μου.
