Η πολιτική αντέχει μόνο μηχανισμούς ή και πραγματικούς ανθρώπους;
Του Δημήτρη Ευθυμίου
Ας μιλήσουμε λίγο πιο ωμά και χωρίς στρογγυλέματα. Ο κόσμος λέει ότι θέλει ανθρώπους της δουλειάς, ανθρώπους που έχουν φάει σκόνη στη ζωή, που ξέρουν τι σημαίνει μεροκάματο, ευθύνη και άγχος. Κι όμως, στην πολιτική, κεντρική και τοπική, συχνά καταλήγουν άνθρωποι που δεν έζησαν ποτέ τίποτα απ’ αυτά. Άνθρωποι που μεγάλωσαν μέσα σε κομματικά γραφεία, μηχανισμούς και καρέκλες, χωρίς να βγουν ποτέ πραγματικά έξω στην κοινωνία.
Το ίδιο ισχύει και για την τοπική αυτοδιοίκηση. Δήμοι και περιφέρειες δεν είναι σχολή πολιτικής, ούτε σκαλοπάτι για καριέρα. Είναι η καθημερινότητα του πολίτη, δρόμοι, καθαριότητα, νερό, ασφάλεια, ποιότητα ζωής. Κι όμως, πολλές φορές διοικούνται από ανθρώπους που βλέπουν τον τόπο σαν μηχανισμό και όχι σαν κοινότητα. Που μιλάνε ωραία, αλλά δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει να σε πνίγει το πρόβλημα αύριο το πρωί.
Δεν λέω ότι όποιος δούλεψε έξω από την πολιτική είναι αυτόματα σωστός. Λέω όμως ότι όποιος δεν δούλεψε ποτέ, δύσκολα καταλαβαίνει. Η ζωή σε μαθαίνει πράγματα που δεν τα βρίσκεις σε κομματικές πλάτες, ούτε σε κλειστές αίθουσες. Σε μαθαίνει μέτρο, όρια και ευθύνη.
Στο τέλος της ημέρας, ας μην κοροϊδευόμαστε. Αυτούς που ανεβάζουμε, αυτούς έχουμε. Αν συνεχίσουμε να βολευόμαστε με τους επαγγελματίες της πολιτικής, αυτοί θα μας κυβερνούν. Αν θέλουμε ανθρώπους της κοινωνίας, πρέπει και να τους απαιτήσουμε, στην κάλπη, στην τοπική αυτοδιοίκηση, παντού. Γιατί η πολιτική δεν αλλάζει από μόνη της. Την αλλάζεις όταν σταματάς να την ανέχεσαι.
