Και πλημμύρες αποριών
(Γράφει ο φιλόλογος Οδυσσέας Β. Τσιντζιράκος)
Ας το κατανοήσουμε άπαξ δια παντός, ας συνετιστούμε επιτέλους κι ας παραδεχτούμε ότι τη μεγαλύτερη και την πλέον ακατανίκητη δύναμη, απ’ όλα τα φυσικά φαινόμενα, την έχει το νερό. Κι ας καταλάβουμε ακόμα ότι στην αέναη φυσική νομοτέλεια της πορείας του δεν επιδέχεται ουδεμία ανθρώπινη επέμβαση, όσο τεχνική ή επιστημονική κι αν είναι αυτή, που θα αποτελέσει εμπόδιο στη λειτουργία που του όρισε η ίδια η φύση.
Και δυστυχώς αυτές οι αλόγιστες ανθρώπινες επεμβάσεις πάνω στη φύση είναι που προκαλούν εντέλει τις θεομηνίες, τις πλημμύρες, τους κατακλυσμούς και τους καταποντισμούς. Αλλά. Η φύση εκδικείται και ο άνθρωπος συνεχίζει να καταστρέφει το φυσικό του περιβάλλον με απώτερο σκοπό το κέρδος… Από καταβολής πολιτικών και «πολιτισμένων» κοινωνιών και εντεύθεν. Και βλέπεις συχνά πυκνά να οργανώνονται σεμινάρια, να πραγματοποιούνται διαλέξεις, να μιλούν οι στατιστικές, να δημοσιεύονται άρθρα να… να… να… Κι όλα αυτά «για την ανάγκη προστασίας του περιβάλλοντος». Κι όλα αυτά, για να πείσουν ποιους;
Ήταν να τη ζήσουμε κι αυτή τη θεομηνία και να καρτερούμε για την επόμενη. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε κατακλυσμό, κατά τις ώρες της μανίας της φύσης από συναίσθηση του φόβου και της αδυναμίας μας πασχίζουμε να ξορκίσουμε το κακό, και μόλις αυτό περάσει, αμέσως ύστερα απ’ τον απολογισμό των ζημιών και της φθοράς, την οποία φθορά πετάμε στον Καιάδα του καιρού, και ξεκινούμε πάλι την ίδια ανεγκέφαλη συμπεριφορά απέναντι στη φύση με απερισκεψία περισσή και εντελώς υπερφίαλη σκέψη, και μάλιστα με την ψευδαίσθηση ότι η επιστήμη είναι σύμμαχός μας! Και τα μυαλά των αρμοδίων και υπεύθυνων για την προστασία του περιβάλλοντος να παραμένουν κολλημένα στη μεγιστοποίηση του κέρδους, ακριβώς πάνω στην πραγμάτωση της προστασίας της Φύσης.
Το νερό, είτε υπόγειο, είτε υπέργειο, είτε θαλάσσιο, με τη φυσική του νομοτέλεια έχει δημιουργήσει τις δικές του θάλασσες, τις αιγιαλίτιδες ζώνες του, τις λίμνες του, τα ποτάμια, τα ρυάκια, τις χαράδρες. Κι όλα αυτά τα χρειάζεται στην αέναη φυσική του λειτουργία, ως το κατεξοχήν ζωοδοτικό στοιχείο. Αντιθέτως, ο πολιτικός και πολιτισμένος άνθρωπος, έχοντας εξαρχής ταυτίσει τα έργα για την προστασία του περιβάλλοντος με το οικονομικό του κέρδος, βγαίνει και διατείνεται, ως ο Μαυροκορδάτος, ότι δαπάνησε τα υπέρογκα ποσά που του χορηγήθηκαν, από το υστέρημα βεβαίως του λαού, δια τας ανάγκας των έργων προστασίας του περιβάλλοντος. Ωραία ακούγονται όλα αυτά και πιο ωραία θα ακουγόταν εάν ίσχυαν και στην πράξη. Γιατί στην πράξη, πέρα απ’ τις καθιερωμένες πλέον πυρκαγιές, βλέπουμε ν’ ακολουθούν πλημμύρες και καταποντισμοί, ενώ η χώρα φαντάζει απροστάτευτη.
Πριν 60 περίπου χρόνια αποξηράθηκε η Κάρλα. Το γιατί το ξέραν εκείνοι που πήραν την απόφαση και την πραγμάτωσαν προφανώς προς ίδιον όφελος. Έλα όμως που το νερό ζητά την λίμνη του και επιστρέφει πάλι σ’ αυτή γιατί εκεί το οδήγησε η μνήμη του! Και είδαμε όλοι τι έγινε στον Θεσσαλικό κάμπο. Αν πω τώρα ότι το δράμα θα επαναληφθεί στην Κωπαΐδα θα έχω άδικο; Ή αν επισημάνω ότι το πετρογέφυρο στο γειτονικό Ομόλιο, όπως και τόσα άλλα παλιά πέτρινα γεφύρια, μετράει αρκετούς αιώνες, γνώρισε πλημμύρες και πλημμύρες κι ακόμα μένει όρθιο, ενώ η υπερσύγχρονη γέφυρα στον Παλαιόπυργο, που υποτίθεται στήθηκε με όλα τα επιστημονικά και τεχνολογικά μέσα και στοίχισε αμύθητα ποσά, κατέρρευσε. Αλλά και στον Αγιόκαμπο, αν περάσει κανείς τώρα, θα παρατηρήσει ένα τεράστιο εργοτάξιο, σε μια προσπάθεια να κρατηθεί όρθια η περιβόητη γέφυρα «Καλατράβα». Όλα αυτά τα έργα στήριξης της γέφυρας γιατί δεν είχαν γίνει εξαρχής; Έτσι δείχνεται ότι το έργο έμεινε ημιτελές, άρα επικίνδυνο. Πώς λοιπόν έγινε η παραλαβή ενός τέτοιου έργου; Μένω σ’ αυτά τα παραδείγματα, ενώ υπάρχουν άπειρα…
Ο κόσμος μένει με τις αναπάντεχες απορίες γύρω από τη δαπάνη και την παραλαβή όλων αυτών των έργων που, όπως έχει αποδειχθεί, πίσω από την βιτρίνα τους ελλοχεύει μονίμως ο κίνδυνος για τις ανθρώπινες ζωές. Πήραμε στ’ αστεία το σύνθημα «Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του…». Μήπως θα πρέπει να το δούμε πιο σοβαρά και να προβληματιστούμε, όταν βλέπουμε ότι κάποιες γέφυρες κυριολεκτικά κτίζονται πάνω στην άμμο; Πόσες χιλιάδες θύματα θα πρέπει να θρηνήσουμε ακόμα, ώσπου να καταλάβουμε ότι το πρόβλημα της προστασίας της φύσης είναι κατά βάση πολιτικό, όπως πολιτικά είναι όλα τα θεμελιακά προβλήματα του καιρού μας;
